Hallo Nieuw-Zeeland > Spaceships Campervan

Dinsdag 1530 uur, Christchurch Nieuw-Zeeland. Na een taxiritje van ongeveer tien minuten was ik aangekomen bij het kantoor van Spaceships rentals. Het kantoor bevond zich voor de aardbeving in het centrum maar was helaas bij de aardbeving volkomen verwoest. Ze bevonden zich nu dichter bij de luchthaven, waar ze druk bezig waren met hun nieuwe kantoor. Anyway, de auto die ik voor hun ging relocaten was een omgebouwde Toyota Estima, wat normaal gesproken een luxe zeven seater is. De in een Spaceship omgebouwde Estima bevatte vier stoelen, maar verder ook een bed tv scherm en koelkast! Echt super cool! Het mooiste van alles was dat ik de huur ( 50 euro per dag) niet hoefde te betalen, gratis ferry overtocht (50 euro) en een gratis tank benzine kreeg ( ook ongeveer 60 euro). In ruil daarvoor moest ik de auto binnen vijf dagen naar Auckland rijden, wat een kort maar redelijk termijn is.

Na ongeveer 45 minuten gewacht te hebben totdat de betalende klanten onderweg waren werd ik aan mijn Spaceship geholpen. Het was hun allernieuwste model, die nog geen eens op hun website stond:) Voor extra veiligheid besloot ik een verzekering tegen ruitschade te nemen, aangezien je in Nieuw-Zeeland vaak over gravelroads rijdt. Het gravel wat dan omhoog springt kan gemakkelijk een sterretje in de voorruit veroorzaken. Aangezien het al 1600 was vroeg ik de medewerker of ik hun auto niet in zes dagen mocht relocaten, één dag was namelijk al bijna over. Na overleg bleek dat mogelijk, dus om 1630 verliet ik hun terrein op weg naar zesdaags avontuur op de Nieuw-Zeelandse weg.

De Nieuw-Zeelandse wegen zijn prima wegen, net als in Nederland. Alleen je moet links rijden en is het niet zo plat als een pannenkoek;) Gelukkig was dat iets wat ik redelijk snel doorhad en behalve bij het inrijden van een parkeerplaats heeft het mij niet echt problemen opgeleverd. Natuurlijk was het een avontuur om op mijn negentiende niet in Auckland maar in Christchurch te landen, ik had namelijk natuurlijk nog nooit links gereden. Maar als je voor alles bang moet zijn, dan vind ik het leven toch een stuk minder mooi. Thuis had ik al een paar maanden gewerkt in de auto transporteersector, de ervaring met lange stukken rijden had ik dus al. Uiteindelijk ben ik ook heel blij dat ik het heb gedaan, want het was een prachtige manier om Nieuw-Zeeland welkom te heten. Niet eerst een week in de drukke miljoenenstad Auckland, maar een week in vogelvlucht door de natuur van Nieuw-Zeeland. Love it!

Aangezien er vanwege de aardbeving nog veel gesloten was in Christchurch besloot ik mijn eerste nacht door te brengen in een plaatsje genaamd Hamner Springs, wat ongeveer 150 km verder ligt. De eerste kilometers aan de linkerkant reed ik in de stromende regen, maar gelukkig was het een heerlijke auto om te rijden. Er zat een 2.4 liter turbo motor in de Toyota Estima, die echt heerlijk reed. Daarnaast zat je lekker hoog, wat voor prima zicht zorgde. Het enige waar je natuurlijk wel rekening mee moest houden is dat deze auto twee keer de lengte van de smart is (zie foto!, lachen). Maar met dat lengteverschil had ik natuurlijk in Nederland al ervaring in opgedaan met mijn werk.

Onderweg naar de Hamner Springs stopte ik bij een klein tankstation om wat water te kopen, in het tankstation hing echter een poster die nogal een indruk maakte. De poster bevatte informatie over hoe verder te gaan na de verwoestende aardbeving in de stad. Het bevatte letterlijk informatie over hoe laat naar bed te gaan en hoe laat op te staan. Dat laat je wel even erbij stil staan dat het voor mij wel een vakantie is, maar een paar kilometer verder mensen momenteel in een hel leven. Zware stof!
Na het ‘wakker makende’ bezoekje aan het tankstation was het tijd om door te rijden naar mijn eerste verblijfsplaats; Hamner Springs. Na een autorit van ongeveer anderhalf uur ( door de stromende regen) was ik veilig en al aangekomen bij mijn eerste hostel in Nieuw-Zeeland. Het was een aardige opluchting voor mij om te weten dat het te doen is om aan de linkerkant van de weg te rijden:)

Deze eerste nacht verbleef ik een YHA hostel waar ik zeer vriendelijk werd ontvangen door de receptioniste. Het hostel bevond zich in een mooi Oostenrijks chalet ogend chalet. Verder was het opvallend om te zien hoe rustig het was. Ik sliep in mijn eentje in een zespersoons kamer, iets wat in het drukke winterseizoen rond augustus niet voor zal komen.

Na een goede nacht slaap was het de volgende dag tijd om een zeer grote afstand te rijden. Aangezien het regende aan de oostkust, waar ik mij momenteel bevond, had ik besloten om over de westkust te rijden. Dat hield echter wel in dat ik deze dag ongeveer zes uur! achter het stuur zou zitten. Na om ongeveer tien uur het hostel verlaten te hebben zette ik koers richting Greymouth, een van de grotere steden op het Zuider Eiland. De weg erna toe verdiend echter meer aandacht dan de stad, aangezien de natuur onderweg in mijn mening de echte schoonheid van Nieuw Zeeland is. Wat ik vooral mooi vond was om te wolken rond de bergtoppen te zien hangen.

Hoe dichter ik bij de westkust kwam, hoe zonniger het werd. Na twee uur rijden reed ik rond in een wereld gekleurd door een strak blauwe lucht, prachtig!!! In Greymouth stopte ik om boodschappen te kopen, eindelijk kon ik de koude drankjes in de koelkast leggen. Met koude drankjes bedoel ik trouwens niet bier, aangezien ik elke dag toch een goede 400 km moest rijden. En tja bier en autorijden aan de linkerkant is niet echt een goede combinatie, lees levensgevaarlijke combinatie. Het koelkastje was trouwens echt een geweldige toevoeging, waar ik veel gebruik van heb gemaakt. In de auto was een tweede accu geïnstalleerd om het koelkastje van stroom te voorzien, waardoor je je dus niet druk hoefde te maken over het koelkastje.

Na boodschappen gekocht te hebben en daarna van het uitzicht vanaf de pier genoten te hebben werd het tijd om verder te rijden richting een stad genaamd Westport. Onderweg passeer je een natuurfenomeen genaamd ‘de pancake rots’. Aangezien het al aardig laat was ( en ik ze vorig jaar al gezien had) heb ik ze op deze trip niet bekeken, maar dat ga ik zeker nog in de komende maanden doen! De pancake rots hebben hun naam vanwege de geribbelde formatie op de stenen, een formatie die lijkt op die van pannenkoeken. Verder is route tussen Greymouth en Westport in mijn mening de mooiste weg van heel Nieuw-Zeeland. Je rijdt meestal op nog geen tweehonderd meter van de Tasman zee, wat prachtige vergezichten op de zee oplevert. Verder is de weg erg bochtig en dat was voor mij weer een hele nieuwe ervaring om te rijden. Gelukkig reed de auto echt geweldig en had ik niet al te veel moeite met de bochtige weg.

Rond ongeveer zeven uur ’s avonds arriveerde ik in Westport. Aangezien het dus al aardig laat was ( en het nog een goede 2.5 uur rijden was naar Nelson, waar ik een geboekte kamer had) probeerde ik van mijn reservering af te komen. Helaas kon dat niet zonder het complete bedrag kwijt te raken, waardoor ik besloot helemaal door te rijden naar Nelson. Voordat ik dat deed heb ik echter nog wel heerlijk gegeten in een restaurant, het is namelijk niet echt verstandig om de 2.5 uur lange autorit met een lege maag te doen. De snelweg tussen Westport en Nelson is zeer bochtig en bevat een aantal ‘one lane’ stukken/bruggen. Het uitzicht schijnt prachtig te zijn, maar aangezien ik het reed toen het pikke donker was heb ik er niet zoveel van gezien. Maar net als met de pancake rocks, I Will Be back!

Rond elf uur ’s avonds arriveerde ik eindelijk in mijn hostel in Nelson. Aangezien ik ver na de openingstijden van de receptie arriveerde hadden de medewerkers mijn sleutel opgehangen op een plek waar het duidelijk zichtbaar was. Dit hostel was ook van de organisatie YHA, een organisatie die staat voor schone standaard hostels. Een YHA hostel is nooit slecht, maar ook nooit geweldig. Verder zitten er een hoop oudere mensen in de YHA hostels, een groep mensen waar ik verlopig nog niet toe behoor. Deze nacht sliep ik weer op een zespersoons slaapkamer, maar in tegenstelling tot de vorige nacht in Hamner Springs was het deze keer wel een met mensen gevulde kamer.

Rond tien uur was het weer tijd om te gaan rijden naar mijn volgende bestemming: de Marlborough Sounds. De Marlborough Sounds is niet een of ander sigarettengebied, maar een prachtig natuurgebied. De natuur in de Sounds is prachtig: een groot bos, kristalhelder water en prachtige kleine onbevolkte strandjes. Klein nadeeltje van de meeste strandjes is dat ze alleen vanaf het water bereikbaar zijn, maar dat maakt ze eigenlijk wel mooier. Deze nacht zal ik gaan slapen in een hostel middenin de Sounds, iets wat al zeker een jaar lang een droom voor mij is. Vorig jaar heb ik een folder van het hostel gezien en ik was er meteen verliefd op. Zover je verliefd kan worden op een lodge natuurlijk;)

De rit richting het hostel neemt een goede drie uur in beslag vanaf Nelson. Het kilometer aantal is ‘slechts’ tussen de 150-250 km maar aangezien de weg midden door de Sounds erg bochtig is duurt het toch betrekkelijk lang. Je krijgt er echter wel wat voor terug, het uitzicht wat je hebt terwijl je aan het rijden bent is om voor te sterven. Ene Bay na de andere Bay, allemaal met strak blauw helder water. Tijdens de rit heb ik overigens nog wel een keertje moeten stoppen simpelweg omdat de remmen te warm waren geworden. Iets wat wel iets zegt over de bochtigheid van de weg. Het mooiste van te warme remmen is dat ze vanzelf weer afkoelen, zodat ik na vijftien minuten weer onderweg was.

Toen de schemer begon in te vallen ben ik aangenomen bij het hostel, genaamd Hopewell Lodge. Nog voordat ik de auto goed en wel had geparkeerd kwam de eigenares al naar mij toe. Zij was zoooo vriendelijk! Ze bood mij aan een kleine rondleiding te geven en daarna met heel het hostel (gratis) mossels te komen eten. Aangezien ik een shirtje met slechts korte mauwen aan had vroeg ik of ik eerst mijn spullen in de kamer kon zetten, waarna zij mij haar warme vest aanbood. Echt zo vriendelijk:) Met warm vest heb ik toen de rondleiding gekregen langs de twee strandjes, een mosselfarm, cottages en een jacuzzi met zicht op de baai. Paradijs!

Een half uurtje later was het tijd om plaats te nemen aan de tafel voor het avondmaal. Mossels iets wat ik nog nooit gegeten heb en als jullie mij dan een beetje kennen weten jullie dat ik het dan niet ga eten. Hoewel…. dat is in Nederland. ( sorry…) Hier in Nieuw-Zeeland probeer ik die dingen wel en gelukkig maar want ik vond het heerlijk! Na het avondeten heb ik een dvd van de hostels collectie meegenomen naar de auto. De auto was namelijk uitgerust met een portable dvd speler, iets wat je natuurlijk één keer moet gebruiken als je in zo’n auto rijdt. Na een ritje van 10 minuten vond ik een mooie plek waar ik de film ‘Cloverfield’ heb gekeken, Been There Done That! De film was rond 23 uur afgelopen tijd om naar bed te gaan zou je denken. Ehm nee, er was ook nog niets genaamd een jacuzzi. Om half twaalf zat ik dus totaal relaxed in een warme jacuzzi met uitzicht op de Sounds. Ook deze alinea sluit ik dus weer af met het woord ‘Paradijs’!

De volgende ochtend, helaas was het alweer tijd geworden om door te reizen, ik had er graag nog een paar extra dagen willen blijven wat helaas niet kan. Ik moest namelijk na twee nachtjes alweer terug zijn in Auckland. Tijd dus om de bochtige weg door de Sounds weer terug te rijden richting Picton, wat vanwege de natuurpracht geen ramp is. Anderhalf uur voordat de ferry vertrok arriveerde ik in Picton. Ik zal met de Bluebridge ferry de Cook Street oversteken richting Wellington. Na de auto geparkeerd te hebben op de ferry ben ik richting het dek gegaan, het eerste uur van de tocht gaat namelijk recht door de Sounds. Prachtig!

Vorig jaar toen ik de oversteek met de Interislander ferry maakte, iets wat bijna precies hetzelfde is als de Bluebridge Ferry, was ik donkerrood. Deze keer was ik wel slim genoeg om zonnebrand mee te nemen, ik was alleen mijn portemonnee vergeten…. Hopelijk gaat het in de toekomst bij de derde keer wel helemaal goed. Na de zonnebrand ingesmeerd te hebben was het tijd om te gaan genieten van het uitzicht en de zon. Onderweg heb ik gezellig staan praten met twee Duitse meiden, die in Wellington via een organisatie gratis bij een local gingen slapen. Verder heb ik ook kort nog een paar dolfijnen gezien waarna de boot na een overtocht van drie uur aankwam in Wellington.

Wellington, de hoofdstad van Nieuw-Zeeland. Niet zo groot als Auckland, maar nog steeds een zeer drukke stad om in te rijden . De ferry arriveerde rond 1730, midden in de spits. Een aardige uitdaging voor mij als beginnende bestuurder, slechts rijdende aan de linkerkant voor een paar dagen en rijdende in een auto groter als de Kia Sorento. Gelukkig kwam alles helemaal goed en arriveerde ik snel bij het YHA hostel waar ik de nacht zal doorbrengen in een acht persoons slaapzaal. Deze keer bevonden zich gelukkig wel een hoop jonge mensen in het hostel. Een hostel wat trouwens acht! verdiepingen had en dus alles behalve klein was. In de avond werd ik trouwens uitgenodigd om mee uit te gaan met een paar meiden van mijn kamer( en de rest van hun gezelschap ), probleem was echter dat ik de volgende dag weer 400 km moet rijden. Voordat ik aan dit ‘relocation’ avontuur begon had ik, vanwege het hoge aantal km, met mijzelf afgesproken dat ik geen druppel alcohol zou gaan drinken. Ik heb dus vriendelijk voor de eer bedankt. ’s Avonds ben ik de berg van Wellington opgereden naar het officiële lookout punt. Ik was daar rond zonsondergang, waardoor het uitzicht simpelweg prachtig was! Nadat de zon was ondergegaan werd het tijd om wat te eten te gaan halen, voor het gemak ben ik voor de simpele en goedkope Mac Donalds gegaan. Hier in Nieuw-Zeeland verkopen ze ook de geweldige ‘Sweet Chili Wrap’ dus dat was een simpele keuze, maar daarnaast verkopen ze hier ook een doosje met tien ‘Chicken Bits’. Dat laatste simpelweg heerlijk, dus vanavond at ik een heerlijke ongezonde maaltijd. Iets wat ik overigens deed met uitzicht op het vliegveld van Wellington, iets wat voor mij een geweldige combinatie is.

De volgende ochtend was ik alweer vroeg op de weg te vinden. Deze dag zal ik naar Taupo rijden, een rit die ongeveer zes uur! in beslag zal nemen. Onderweg kwam ik langs het dorpje ‘Foxton’ , waar een onvervalste Nederlandse windmolen staat. Levend echt bewijs dat de wereld klein is, je bent aan de andere kant van de aardbol en toch kom je nog steeds een puur Nederlands symbool tegen! In Taupo had ik afgesproken met een Nederlands meisje die ook door Nieuw-Zeeland aan het reizen is. Zij, Marie-Claire, doet dat met de Kiwi-Experience hop-off bus. De reden waarom ik met haar had afgesproken was om te kijken of wij een stuk samen konden reizen. Uiteindelijk na de reisplannen overlegt te hebben bleek dat het voor haar uiteindelijk te duur zou zijn om mee te betalen aan de autohuur. Waardoor wij besloten uiteindelijk niet gezamenlijk te gaan reizen.

Deze nacht zal ik in het Base Taupo hostel verblijven. De Base hostels kan ik kort samenvatten als zeer grote hostels met veel ( eigenlijk alleen maar) jonge reizigers. De meeste backpackers die in het Base hostel verblijven reizen met de Kiwi-Experience bus, die als party bus bekend staat. Iets wat trouwens verder gaat in het Base hostel, aangezien elk Base hostel een eigen bar heeft. Allemaal leuk en aardig maar aangezien ik de volgende dag weer verder moest reizen ( weer een goede 400 km) vond ik de bass van de club aardig irritant. Maar uiteindelijk val je altijd in slaap, vooral als je moe bent van het rijden. De teller stond namelijk inmiddels al op 1500 km na vijf dagen links rijden.

Na een uiteindelijk verbazingwekkend goede nachtrust was het de volgende morgen tijd om het laatste stuk te gaan rijden. Inmiddels staat de kalander op zondag 27 maart, de dag waarop ik afscheid zal moeten nemen van de auto. Een auto waar ik na vijf dagen best wel een beetje van ben gaan houden. De dvd speler, koelkast, zonnedak en nog meer handige gadgets. Natuurlijk het blijft maar een auto, maar een betere manier om Nieuw-Zeeland hallo te zeggen kan ik mij eigenlijk niet voorstellen. Het is een geweldige introductie geweest en ik ben hartstikke blij dat ik deze avontuurlijk entree heb gemaakt!

Een entree tot Nieuw-Zeeland die trouwens niet compleet is zonder ‘mee te blerren’ met het Nederlandse Guus Meeuwis, iets waar ik trouwens nog een filmpje van heb ook. Aangezien ik het vanwege het downloadlimiet niet kan uploaden bewaar ik het voor als ik terug ben in Nederland, maar geloof me het is een geweldig filmpje!

Onderweg tussen Taupo en Auckland rijdt je door zeer vulkanisch actief gebied heen, vooral rond de stad Rotorua is het zeer actief. Aangezien ik vorig jaar al in Rotorua was geweest wist ik wat mij te wachten stond, maar toch stond ik weer versteld van de schoonheid. Overal in de omgeving van Rotorua borrelt het namelijk: borrelende modderbaden, hot pools, geisers en een niet te missen stank. De hele stad stinkt naar chemische zwavel geuren, door de vulkanische activiteit in de omgeving. Rotorua, een stad waar ik zeker nog terug zal komen!

Zondag 27 maart 15:30 na een avontuur van zes dagen reed ik het parkeerterrein van Spaceships Rentals Auckland op. Na al mijn spullen uit de auto te hebben gehaald was het tijd om te wachten tot mijn vader arriveerde. Eén hoofdstuk Nieuw-Zeeland afgesloten, gevolgd door vele andere.