Bij mijn vader in Auckland verblijven

Het volgende hoofdstuk in mijn Nieuw-Zeeland verblijf: bij mijn vader in Auckland verblijven. Natuurlijk was het leuk om hem na een jaar weer te zien, toen hij mij ophaalde samen met zijn vriendin. Het was leuk, niet magisch. Vorig jaar toen ik op Auckland International landde en ik mijn vader na zes jaar voor het eerst weer zag, dat was magisch. Nu was het ‘maar’ een jaar. Een hoop mensen vragen aan mij of ik mijn vader een hoop mis in Nederland, het antwoord daarop laat een hoop mensen meestal versteld staan. Ik mis hem namelijk niet echt, simpel en treurig weg omdat ik nooit het hele ‘samen één familie’ heb kunnen ervaren. Of ik dat iemand aanreken? Totaal niet! Het leven loopt zoals het leven loopt. Natuurlijk, ik ben ook een mens met gevoelens, als ik wel eens emotioneel ben komt het missen van mijn vader boven borrelen maar anders gelukkig niet. Zo genoeg daarover;)

Ik ben in totaal anderhalve week bij mijn vader in Auckland gebleven. In die tijd ben ik nog geen minuut in het kleine centrum van Auckland geweest, iets waar ik totaal geen spijt van heb. Het echte centrum van Auckland is klein, druk en niet echt bijzonder. De dingen die ik heb gedaan is vooral een hoop gezwommen, de temperatuur was namelijk nog een lekkere 23 graden met zon. Mijn grootste gemissen van de trip van vorig jaar waren namelijk dat ik te weinig gezwommen en te weinig foto’s van mijzelf had. Twee dingen die ik nu dus vaak doe! In Auckland heb je twee soorten stranden: veilige zwemstranden aan de Pacific Ocean en de gevaarlijke surfstranden aan de Tasman Zee. In beide heb ik gezwommen, in de ‘veilige’ stranden gewoon kopje onder maar in de ‘gevaarlijke’ stranden ben ik heel de tijd blijven staan. Ik wil namelijk niet eindigen als een TV persoonlijkheid ( alhoewel ooit misschien mijn eigen voetbaltalkshow;) )

Verder ben in die anderhalve week ongeveer drie keer naar de sportschool geweest. Mijn vader heeft bij één sportschool het computer systeem gemaakt, waardoor ik daar korting kreeg. Die sportschool was trouwens eigendom van een bekend persoon ( althans niet zo bekend dat jullie hem kennen). De sportschool is eigenaar van een meneer Wolf, bodybuilder en te zien geweest in meerdere tv series en heeft een eigen talkshow op de Engelse TV. Elke keer dat ik in de sportschool was, was hij er ook. Naast dat die aardig is, zijn vrouw en kind Nederlands zijn is hij echt een boom van een kerel. Man, hij heeft spieren zeg.

Het laatste bijzondere ding wat ik die periode in Auckland heb gedaan is in de schoolbanken gezeten. Schoolbanken?! Ik heb een nieuwe digitale camera van mijn vader gekregen en niet zomaar één, maar een Nikon D200 met een 18-200 mm VR lens <3 Pfff wat een beest van een camera is dat zeg.
Klein nadeeltje ervan is echter wel dat het een een semi—professionele camera is. Dus geen automatische functie maar letterlijk spelen met Aperture en Shutter Speed. Uitdagend, maar in het begin wel moeilijk (a)

Aangezien mijn vader het te druk heeft om met mij een paar weken door Nieuw-Zeeland te toeren, had ik een klein probleem. Daar was ik namelijk wel vanuit gegaan en ik wil niet alleen in Auckland blijven. Aangezien ik niet meer bang ben om alleen te reizen besloot ik het ‘gewoon’ in mijn eentje te gaan doen. Je komt namelijk toch altijd wel mensen tegen in de backpackers hostels en vaak zijn het nog Nederlanders ook ( spreek uit ervaring).
Er zijn echter twee manieren om Nieuw-Zeeland te zien: via een georganiseerde hop on en hop off bus. Een van de bekendste daarvan is de KiwiExperience, een bus vol jonge mensen die al feestend snel door Nieuw-Zeeland gaan. De andere mogelijkheid was natuurlijk mijn vader lief aan te kijken en zijn auto te gebruiken en er één grote roadtrip van te maken. Voordeel van de bus is het gemak en je leert een hoop mensen kennen, redenen waarom ik op 31 maart een buspas heb gekocht.

Voordat ik die bustour wilde gaan doen wilde ik nog naar de stad Napier. ‘Slechts’ op zes uur rijden van Auckland, een roadtrip die mijn volgende avontuur in Nieuw-Zeeland zal gaan worden.