De Eastcape tour en Napier

Donderdag 7 maart was het zover, ik zou richting Napier gaan rijden. Ik had de sleutels van mijn vader Mitsubishi Carisma gekregen en rond 11 uur was ik op de weg te vinden. De Mitsubishi is een ongeveer viertien jaar oude sedan, met een automatische versnellingsbak en een super sterke/goede stereo installatie. Enige nadeeltje was dat de auto vol zit met krassen en deuken, maar dat betekent ook weer dat ik bijna niks fout kan doen. Behalve natuurlijk een ongeluk krijgen, maar je moet nooit van het slechtste scenario uitgaan;). Geladen met een volle dosis enthousiasme en een navigatie aan de voorruit was ik dus onderweg naar Napier, een trip waarvan ik dacht na vier daagjes weer terug te zijn. Iets wat trouwens wel iets ( hoewel wel iets meer dan iets) langer werd, zet jullie schrap dit hele verhaal zal ongeveer 4000 woorden bevatten! Het klinkt als een hoop voor slechts een week, maar geloof me het hadden er zo 8000 kunnen zijn. Het was gewoon een geweldige tijd en als jullie dit gelezen hebben snappen jullie waarom ik dat zeg!

Mijn eerste nacht zal ik in Tauranga gaan slapen. Dat is een stad aan de oostkust van Nieuw-Zeeland met een Frans achtige boulevard. Mede door de strak blauwe hemel zag het er echt prachtig, je zou bijna zeggen dat het niet mooier zou kunnen. Maar nadat je dit verhaal heb gelezen snap je waarschijnlijk waarom ik in Nieuw-Zeeland nooit meer zeg dat het niet mooier als ‘dit’ gaat worden;)
Op aanraden van de Lonely Planet ( iedereen die van reizen houdt zal dit begrip kennen en anders is google je vriend) sliep ik in een hostel genaamd Harbourside Backpackers en zoals de naam al aangaf lag dat hostel aan de Frans achtige boulevard, Prachtig! Toen ik mijn achtpersoons slaapzaal binnenliep ( een slaapzaal die trouwens krap was, maar een eigen douche had) zaten er vier jongeren te kaarten. Gezellig! Na mijzelf voorgesteld te hebben bleek dat ik niet de enige Nederlander was, een meisje genaamd Iris kwam vanuit de gezelligste provincie van Nederland.( Noord-Brabant dus;) ) Na kwartierje gezellig gepraat te hebben was het tijd om voor avondeten te gaan zorgen. Op aanraden van de Lonely Planet reed ik de auto richting een Fish & Chips shop die een ware legende schijnt te zijn. Nadeeltje: hij was al dicht. Balen, maar geen ramp. De nummer twee op de Lonely lijst was een turks restaurant Zephyr. Daar heb ik heerlijk ( alleen een beetje duur) doner kebab gegeten met een ijskoud biertje. Goede staf, snelle service maakte het een topdiner.

Na het avondeten heb ik nog gezellig een tijdje met Iris zitten praten, die haar rondje door Nieuw-Zeeland er al bijna had opzitten. Zij zou namelijk over ongeveer tien dagen naar Fiji vertrekken ( jaloers (a) ). Na een gezellig gesprek waar ik er achter kwam dat ik niet de enige ‘24’ fanatiekeling in Nederland ben was het tijd om naar bed te gaan.

De volgende dag was het plan om verder naar Napier te rijden, alleen mede door de zon zag het er weer zo mooi uit dat ik besloot een extra nacht te blijven. Mooie stad, gezellige mensen waarom niet? Bijzonder feitje was trouwens wel dat iedereen in de kamer solo reiziger was, zo zie je maar ik ben niet de enige die alleen onderweg is. In de buurt van Tauranga lag een andere dorpje genaamd Manganoui. Naast dat het een gezellig dorpje is, is het dorpje gebouwd aan de voet van een grote berg. Een hele grote berg, genaamd Mount Manganoui. Daar ben ik samen met Iris en nog een andere meisje van onze slaapzaal naar toe gereden. Onderweg kwamen we nog de andere jongen tegen die op mijn slaapzaal sliep, dus uiteindelijk hebben we met zn vieren de berg beklommen. Het uitzicht vanaf de berg is zonder twijfel één van de mooiste van Nieuw-Zeeland en misschien ook wel van de wereld. ( bekijk de foto’s en oordeel zelf) Na de berg beklommen te hebben wilde de meiden graag gaan winkelen, tja veel anders was er ook niet te doen. Samen met Iris en een Duits meisje zijn we al reisverhalen vertellend door het dorpje gelopen. Logischerwijs was ik niet echt naar een bepaalde winkel opzoek, alleen ‘de meiden’ hielden maar niet op over een schoenenwinkel ‘Footloose’ ( help). Gelukkig vonden we die winkel redelijk snel zodat hun ook weer gerust en illusie armer waren( ze hadden blijkbaar geen goede collectie in die winkel)
Na dit uurtje winkelen was het mijn beurt, ik wilde graag zwemmen. Ik ben dus als enige het toch wel een beetje koude water ingesprongen, been there done that!

Als avondeten zijn we met heel de groep, de twee meiden ik en de Canadese fietstoerist ‘Paradise’, bij de Fish & Chips shop wezen eten, waar ik eigenlijk de dag ervoor al wilde eten. Het was er ERG druk, maar na een half uur! gewacht hadden we eindelijk ons eten. Misschien wel daarom, maar het was echt heerlijk.

’s Avonds hebben we gezellig zitten kaarten en heb ik aan Iris gevraagd of ze met mij mee wilde reizen richting Napier. Iets wat ik graag wilde, want naast dat het een stuk leuker is om samen te reizen was het ook nog een super spontaan gezellig meisje.

De volgende dag was het tijd om de kofferbak van de auto anders in te delen, er moest namelijk een backpack bij. Nadat ze er goed over na had gedacht of het in haar reisplannen paste besloot ze met mij mee te gaan, om samen de ‘East Cape Tour’ te doen. Met zn tweeën zijn we dus onderweg gegaan naar de volgende stop plek, Opotiki. Onderweg passeer je een attractiepark speciaal voor Kiwifruit, de ultieme plek natuurlijk om hartstikke illegaal een paar kiwitjes te plukken (a) Cool!

Na een gezellige autorit, waaruit bleek dat we ongeveer dezelfde muzieksmaak hebben, waren we aangekomen bij het volgende hostel. Opotiki Beach House genaamd, en zoals de naam al aangeeft ligt het aan het strand, prachtig! Aangezien de deal was dat zij voor het eten zou zorgen had ik mooi de tijd om voor het eten tijdens de zonsondergang lekker op het strand te gaan hardlopen. Kort daarna zat ik aan een bordje met pasta wat verbazingwekkend lekker was. ( ligt misschien aan de leeftijd van de kok;) ) ’s Avonds hebben we gezellig op de kamer via mijn laptop een paar afleveringen 24 te kijken:) We zouden er ééntje kijken, iets wat er uiteindelijk drie werden. ( arme andere kamergenoot op de drie persoonskamer (a) )

De volgende ochtend had ik mijn wekker vroeg gezet, om lekker weer een stukje te gaan hardlopen op het strand. In totaal heb ik die ochtend een uur hardgelopen, heerlijk! Daarna was het tijd om de auto richting de East Cape te rijden. Onderweg hebben we een stop gemaakt bij de lokale i-site. De i-site is een soort VVV wat bijna in elke plaatje zit en waar je goede informatie vandaan kan halen. Ik wilde namelijk Iris graag een mooie waterval laten zien, iets wat ik wel had gezien maar zij in al die weken nog niet. Na uiteindelijk de richting naar de waterval te hebben gekregen en advies voor het beste volgende backpackershostel waren we onderweg naar de waterval.

De weg naar de waterval was eigenlijk een grote omweg, wat naast een mooie weg door een riviervallei bijna op een soft uitliep. Dit namelijk omdat de waterval, bereikt na twee uur heen rijden, zachtgezegd niet echt bijzonder was. Echter het was geen soft, niet vanwege de waterval maar ik heb in die rit echt een heel leuk-goed gesprek met haar gehad. Ik heb goed mijn hart kunnen luchten over bepaalde zware zaken en daarnaast was Iris onbedoeld bezig mij een backpackers levensstijl mee te geven, iets waar ik veel profijt van heb gehad.

Voorafgaand aan mijn reis had ik namelijk ingepland dat ik met mijn vader en op zijn kosten(a) door Nieuw-Zeeland zou kunnen reizen. Aangezien dat niet het geval gaat zijn loopt mijn budget totaal mis. Een levensstijl zoals in Hong Kong, slapen in hotels doen wat je wilt en in één week 860 euro!!!!! uitgeven, zal drastisch moeten veranderen. Het gegeven wat zei mij heeft bijgebracht is dat je veel goedkoper kan leven, zonder ook maar iets te hoeven missen. Ik heb er heeeel veel aangehad en momenteel leef ik in een normale reisweek van ongeveer 200 euro( zonder benzine). Het mooiste is zelf dat ik als ik Hong Kong over zou mogen doen ik zelfs daar in hostels zou gaan slapen, en nee niet in de Chunking Mansions ( hoewel voor het avontuur(a) ) maar wel onder de jongeren. Trouwens begrijp me niet verkeerd, ik heb geen spijt ervan om in hotels geslapen te hebben in Hong Kong ( hotelkamer met uitzicht op de haven + Skyline <3), maar de angst voor hostels heb ik niet meer.

Na de soort van mislukte omweg voor een waterval was het tijd om de wagen opnieuw vol te gooien met benzine en de East Cape op te rijden. De zeer bochtige weg brengt je prachtige oceaans views en brengt je langs ouderwetse maori dorpjes. Opvallend detail was trouwens dat er op elke straathoek een poster hing met de tekst ‘Petrol Bosses get away’, dat omdat ze voor de kust van de East Cape willen boren voor olie. Leuk als het allemaal goed gaat, maar bij één klein/groot foutje is heel de East Cape verwoest. En laat ik het samen met Iris nou net een van de mooiste stukjes van Nieuw-Zeeland vinden. De natuur is prachtig, maar het mooiste is nog dat het er niet zo toeristisch is. Een hoop mensen( bijna iedereen ) slaan dit stukje over en waarom?! Nou omdat ze niet weten dat het er is, want mooier dan dit gaat Nieuw-Zeeland/ de planeet niet worden! Mijn dagen op de East Cape waren zonder twijfel een van de beste dagen van mijn leven, met elke minuut weer een ander Wauw moment <3.

’s Avonds sliepen we opnieuw in een prachtig klein backpacker hosteltje. Het was zelfgebouwd, net als het vorige hostel trouwens, als een ‘bay retreat’. Het had een uitzicht op een bay, een waterval, een jacuzzi, een rotsformatie, een openhaard en nog veel meer. ’s Avonds hebben we met het hele hostel bij de openhaard gezeten en heb ik naast naar verhalen geluisterd te hebben minuten lang naar het haardvuur zitten staren. Geweldig! Een andere backpacker had op de dag ijs gemaakt, dus dat in de backpackers gedachte deelde ze dat met zn alleen, het was heerlijk.

Na een vierde avond op rij in een geweldig gezellig klein backpacker hostel begon ik wel steeds meer te twijfelen of mijn keuze voor een ‘partybus’ pas wel de goede was. Iedereen die ik in de kleine hostels tegenkom raadt het mij zeer af, en Iris vertelde verhalen over KiwiExperience reizigers die nog geen schaap hebben gezien in Nieuw-Zeeland. Iets wat gewoon niet mogelijk is met meer dan een miljoen schapen!
Wat is de pracht van Nieuw-Zeeland? Uitgaan in steden en langs de natuur rijden in een bus die niet kan/gaat stoppen of in mijn vaders auto ‘alleen’ zelf mn eigen route te maken. Natuurlijk is het tweede enger en avontuurlijker, maar na deze geweldige dagen kan ik niet anders dan daar voor kiezen. Iets waar ik geen seconde spijt van ga krijgen. Je begint je reis namelijk wel alleen, maar je zal altijd wel andere reizigers tegenkomen. Er is in meer dan vijftien nachten in de backpackers nog geen avond geweest dat ik niet gezellig met iemand heb zitten praten.

Anyway terug naar de East Cape. Toen we de volgende ochtend wakker werden hebben we nog even relaxed in hangmatten gelegen, luisterend naar de waterval een paar meter verder <3. Echter terwijl we dat aan het doen waren, kregen we een grote verassing. De eigenaar van het hostel nodigde ons uit met hem samen te gaan vissen! Vissen met een local, gratis en voor niks, beter gaat het niet worden. Hoewel laat ik het zo zeggen dat Iris het leuker vond dan ik, want ik was namelijk hartstikke zeeziek… Waarschijnlijk omdat ik die ochtend nog niks had gegeten en alleen even snel een banaan had gegeten alreeks op het water, maar so be it. De ervaring was geweldig om te hebben, ik heb nog een vis(je) gevangen en ik heb Iris zo blij en enthousiast als een kind gezien.

Na het vissen zijn we verder de East Cape opgereden, richting het bekende East Cape Lighthouse. De meest Oostelijke vuurtoren van Nieuw-Zeeland. De omweg richting de vuurtoren was een van de mooiste wegen die ik ooit heb gereden. Het was een pure gravel road ( dus geen asfalt maar gewoon grind), onderweg nog moeten stoppen voor een kudde koeien die de weg overstaken en je rijdt/glijdt op nog een tien meter van de oceaan over een smalle eenbaansweg. En dan de vuurtoren, geweldig! Nadat het eerst even moeite kostte om uit te vinden hoe je er moest komen hadden we uiteindelijk toch de weg gevonden. Zevenhonderd treden moest je er maar liefst voor beklimmen maar dan heb je ook wat! Het uitzicht was prachtig en in tegenstelling tot de meeste uitzichtpunten in Nieuw-Zeeland waren we alleen. Ja alleen, zo ontoeristisch is de East Cape. Geweldig! Verder was Iris een nogal romantisch aangelegd persoon en heb ik dus een half uur zitten luisteren hoe zij haar ultieme aanzoek daar voor zich ziet, iets wat trouwens niet saai/vervelend maar eerder geweldig was om te horen!

De weg terug van de vuurtoren naar de normale snelweg waren een van mijn mooiste minuten tot nu toe in mijn leven. Toen wij terugreden begon de zonsondergang, wat geweldige vergezichten opleverde op een geweldig avontuurlijke weg om te rijden. Daarnaast zaten we ook beide te genieten van de muziek uit de krachtige stereo, echt geweldig! Pfff zelfs terwijl ik dit type krijg ik dat geweldige gevoel weer terug, Kiwi Experience Fuck off! Dit is Nieuw-Zeeland, This is Heaven!

Terug op de normale snelweg had ik nog een ander Wauw momentje, we zaten naar Iris haar Ipod te luisteren en er kwam een nummer voorbij waar ik al een paar jaar naar opzoek was. Pffff ik denk je het gevoel wel voor kan stellen wat ik had toen ik het doorhad, hoewel nee dat kan je je niet voorstellen. Het is beter! Onderweg naar de volgende slaapplek was het trouwens maar goed dat ik aan het opletten was, er lag namelijk een groot dier midden op de snelweg. Aangezien het al donker was, was het maar goed dat ik mijn groot licht aanhad. Mede daardoor kon ik hem op tijd ontwijken, je zou er niet aan willen denken wat er zou gebeuren als je hem aanrijdt..

Toen we dichterbij de volgende slaapplek kwamen kwam het telefoonbereik weer terug. Iets waar we het de afgelopen drie dagen zonder hadden moeten doen. Dit kwam mij meteen op een goed tiental smsjes, iets wat best wel vervelend is als je aan het rijden ben in het donker. Mijn telefoon is namelijk ook mijn navigatiesysteem en bij elk ontvangen smsje wordt het scherm erg licht en dat bij het rijden in het donker… Klein, maar dan ook heel klein minpuntje op wat verder een van mijn mooiste avonden tot nu toe was in mijn leven!

Dezelfde avond kwamen we aan bij ons volgende hostel, Brians Place. Ook dit hostel was weer gezellig klein, bevatte een openhaard en mensen die de avond daarvoor ook bij de ‘bay retreat’ sliepen. Na het avondeten heb ik Iris brood zien maken. Zij heeft mij die avond geleerd hoe je zelf brood kan maken met alleen het gebruik van gist, meel, suiker, zout, een oven en een hoop liefde en passie;) Weer iets heel anders dan broodbakker zijn bij de plaatselijke AH, wat eigenlijk niet meer is dan als een robot diepgevroren brood in een oven gooien.

De volgende ochtend was het (helaas) tijd geworden om de East Cape te verlaten en terug te keren naar de gewone bewoonde wereld, Gisborne. Vanuit deze stad zullen de reisplannen van mij en Iris scheiden, ik ga verder naar Napier en zij gaat terug naar Auckland. Voordat zij naar Fiji vertrekt gaat ze namelijk eerst nog een week ‘Woofen’. Woofen betekent dat je in ruil voor gratis onderdak en eten de ‘rot’ klusjes gaat doen bij een lokale ecologische familie. Die avond had ik de spullen gekocht voor het diner, wat burrito’s met kip en ijs als dessert was. Vanwege de onduidelijke aanwijzingen, en natuurlijk niet onze kookonkunde(a) ) waren de burrito’s matzers geworden wat het eigenlijk wel grappig maakte;)
Na ’s avonds nog een paar afleveringen 24 gekeken te hebben op tv was het tijd om weer naar bed te gaan. Iets wat totaal onverwacht nog iets heel grappigs werd, door een speciale ‘eigenschap’ van Iris ( donker+Iris = WHAAAA) (a) . Maar eenmaal in bed zette ik mijn wekker om zes uur, Iris haar bus vertrok namelijk om zeven uur en ik was wel zo galant haar daar af te zetten. Zes uur opstaan betekend namelijk ook dat jezelf nog een hoop aan je dag hebt.

De volgende ochtend waren we om 6:20 al op de weg te vinden, eerst wilde ik namelijk de zonsopkomst nog zien. Helaas was die nogal teleurstellend, maar we hebben nog wel gezellig kunnen ontbijten met een aardig uitzicht. Ontbijten is trouwens iets wat ik het liefst niet in een hostel zelf doe, maar op een plek met een mooie uitzicht op de zee/rivier. Iets wat in Nieuw-Zeeland meestal niet meer dan tien minuten rijden inhoudt, auto aan de kant zetten, tafelkleed op het dak en genieten!

Na Iris om 6:50 op de bus te hebben gezet ben ik na twee uur onderweg gegaan naar Napier. Onderweg heb ik een tussenstop gemaakt bij een natuurlijke hot spring genaamd Morere Springs. Natuurlijk betekend dat het water vanuit de aarde omhoog komt en je dus eigenlijk in ‘natuur’ water zit. De Morere hot springs liggen in een prachtig bos en bestaat uit drie baden in een prachtig badgebouw. Aangezien ik zo vroeg was, was ik het eerste uur de enige. Wat betekend dat ik heerlijk relaxt mijn boek heb zitten lezen, biertje erbij en privé pool van 35 graden, hemels! Daarna kwam een groep kinderen het bad binnen, waar ik nog gezellig mee heb zitten praten. Ze waren allemaal heel geïnteresseerd in mij toen ze hoorde dat ik vanuit Nederland kwam, want dat kende ze geen van allen. Na de kinderen kwam er nog een ouder stel het badgebouw binnen. Zij waren in een camper voor een jaar door Nieuw-Zeeland aan het toeren en gaven mij nog een tip voor een prachtige omgeving om daarna naar toe te gaan. Vanwege mijn vroege vertrek vanuit Gisborne had ik namelijk nog genoeg tijd voor een volgende tussenstop.

Die volgende tussenstop was een uitzicht op een surfbeach met prachtige golven, hemels! Na daar nog een goed uur relaxt mijn boek te hebben gelezen op de motorkap van mijn vaders Mitsubishi ben ik verder gereden richting Napier. Iets wat ik namelijk zonder mijn zonnebril deed, die ligt daar ergens verdwaalt met een mooi uitzicht op de oceaan. Toen ik in Napier arriveerde was het al donker en na de boodschappen gehaald te hebben bij de Pak n Save heb ik mij ingecheckt bij het YHA Napier hostel.

Het hostel bevind zich in een prachtig voor-aardbevingsgebouw, de binnenkant is netjes en ruim opgezet. Nadeeltje was echter wel dat er zich weinig andere jonge mensen bevonden, alleen twee plaatselijke studenten, een hoop Aziaten en ouderen. Ik deelde mijn vierpersoons slaapzaal met een Chinees ( die bijna geen engels sprak, maar wel aardig was) en een frans man ( jaa… ook hij sprak bijna geen engels.) Maar wat maakt het uit? Ze waren erg aardig en een voordeel is dat je genoeg complimentjes vang voor je eigen Engelse taalkunst.

De volgende dag ben ik een dag in Napier gebleven, de stad is namelijk zeer mooi te noemen. Het hele stadcentrum was in 1931 totaal verwoest door een aardbeving(zie de vergelijking met Christchurch), waardoor de hele stad is herbouwd in de art deco tijdperk. Alle gebouwen in het stadscentrum zijn dus gebouwd in de art deco stijl, wat prachtige architectonische hoogstanden oplevert. Ik ben die dag echter niet alleen in de stad gebleven, een stad is namelijk maar een stad. Bovendien zal je in Nieuw-Zeeland nooit een stad gaan vinden die groter is als Gouda, waardoor een stad zelf op mij weinig/geen indruk achterlaat. Shoppen is namelijk niet echt iets voor mij (duh..).

Die dag in Napier heb ik een wijngaard bezocht en een georganiseerde tour achter de schermen gevolgd. Napier ligt namelijk in de Hawke’s Bay regio die zeer bekend staat om zijn wijn, nou ben ik niet echt een wijndrinker maar misschien dat de naam ‘Church Road Winery’ jullie wel iets zegt. Volgens mijn vader is het namelijk een van de betere wijngaarden in Nieuw-Zeeland, wat een mooie meevaller is. Anyway de wijntour, in totaal duurde die een uurtje waarin de vrouwelijke gids allemaal mooie verhalen vertelde. Het was zeer interessant om een keer gezien te hebben en daardoor ben ik blij dat ik het gedaan heb. Na afloop van de tour heb ik nog verschillende wijns geproefd, maar er was er geen enkele lekkerder als bier. ( ja ik weet nu ben ik barbarisch bezig, maar ik ben ook pas negentien he;) )

Na de wijntour ben ik naar het uitzichtpunt over de Hawke’s Bay regio gereden, Te Mata peak. De weg om er te komen is zeer bochtig en bevat spannende ravijnen , oftewel een typische Nieuw-Zeeland weg. Het uitzicht vanaf de peak was ronduit spectaculair te noemen, nadeeltje was dat het een beetje mistig was maar er viel nog steeds MEER dan genoeg moois te zien. Boven op de peak heb ik op de motorkap trouwens een van mijn reisverslagen over Sydney getypt, toch weer een stuk beter dan het te schrijven in een deprimerend klein kamertje ;)

Vrijdag, na acht dagen aan het toeren te zijn geweest was het tijd om weer terug te gaan naar Auckland. Ik had mijn vader namelijk beloofd dat ik op vrijdag weer terug zou zijn , wat bekende dat ik wist wat mij te wachten stond. Vandaag zou ik ongeveer 500 km gaan rijden rijden, een afstand waar je maarliefst zes uur over doet! Vroeg (rond 10 uur) vertrok ik dus uit Napier, na eerst nog een paar foto’s van de stad te hebben genomen. Onderweg heb ik een stop over gemaakt in Taupo om daar te lunchen ( ja lunchen is dus picknickkleed op het dak van de auto en genieten maar;) ).

Na Taupo ben ik doorgereden naar een hotcreek genaamd Kerosene Creek. Dit is een bijna doodgewoon beekje in de middle of nowere tussen Napier en Rotorua. Het gene wat dit beekje bijzonder maakt is echter dat het warm water is! Het water is natuurlijk verwarmd door de aarde, wat het een prachtige gratis attractie maakt die vrij is te bezoeken. Ik was echter niet de enige die van dit plaatsje wist, aangezien ik er met nog zeker twintig andere mensen was. Iets wat trouwens geen afbraak deed aan de schoonheid ervan. Ik heb er zelfs nog even onder een verwarmde waterval gestaan <3, iets wat ik trouwens deed na eerst heerlijk een biertje gedronken te hebben. Je moet er namelijk wel van genieten he;) Een van de mensen die ik daar trouwens tegenkwam was een Nederlandse familie, die vijftienjaar geleden naar Nieuw-Zeeland was geëmigreerd. Hun reden daarvoor was de drukte in Nederland en ze wilde hun kinderen( zes stuks) een betere toekomst geven. De kinderen volgen een ‘home education’ programma wat betekend dat ze door hun ouders les krijgen en uiteindelijk via certificaten die ze kunnen halen toch nog toegang krijgen tot de universiteit. Bijzonder om te horen!

’s Avonds rond acht uur arriveerde ik in Auckland. Die avond lag ik tevreden in bed en kon ik terugkijken op een geweldige week in het prachtige Nieuw-Zeeland. Een volgend hoofdstuk afgesloten, maar zoals eerder gezegd het gaat nog gevolgd worden door vele andere!